Bu günkü sayımız şadlıq evlərində çalışan musiqiçilərlə bağlıdır. Daha çox paytaxt Bakının şadlıq evlərində işləyən musiqiçilərin aqibəti mədəniyyətimizin hər sahəsində olduğu kimi, bu sahənin insanlarını da narahat edir. Bu sahədə də musiqiçilərin çalışdığı şadlıq evlərindən normal maaş almaması onların sosyal rifahını, dolanışıq səviyyəsini daha da aşağı salır. Musiqi sferasında və xalq tərəfindən sevilən, tanınan sənətkarlar varki, 25-50 manat arası bütöv toyu ifa edirlər. Sual olunur, bəs bu məbləğ ömrünü Azərbaycan musiqisinə sərf edən, içlərində pedaqoji fəaliyyəti ilə Azərbaycan mədəniyyətinə xidmət edən sənətkarların yaşamasına kifayət edirmi?! Əlbəttə etmir... İncəsənət aləminin insanları hərkəsə bəllidir ki, ruhən həssas insanlardırlar. Belə insanların sənətinə qiymət verilməməsi, bu sahədə də makler “musiqiçilərin” olması, bir çox şadlıq evlərinin administratorları ilə makler “musiqiçilərin” qarşılıqlı razılaşması əsasında musiqiçilərin haqqının istismar edilməsi danılmaz faktdır. Beləki, bəzi fürsətcil “musiqiçilər” regionlardan paytaxta musiqi ocaqlarına tələbə kimi daxil olan gənc, təcrübəsiz musiqiçiləri toy şənliklərinə gətirir, çox az bir məbləğ verərək qalan musiqiçilərin haqqı olan məbləği mənimsəyirlər. Bu da toylarımızda musiqi keyfiyyətini daha aşağı səviyyəyə gətirib çıxarır. Hal-hazırda qanunla belə halların olmasında tənzimlənmə mexanizmi olmasa da ümidvarıq belə “maklerçilik” hallarını aidiyyatı qurumlar nəzarətə götürəcəklər. Bir millətin gələcəyində, tarixində sərkərdələr qədər incəsənət adamlarının da rolu var. Yazının bu yerində müdrik şair Nazim Hikmətin başına gələn ibrətamiz olay xatirimə gəlir.
Nazim Hikmət Bursa həbsxanasında cəza çəkirmiş. Bir gün Ədliyyə Nazirliyindən bir müfəttiş həbsxananı yoxlamağa gəlir. Həbsxana rəisindən xahiş edir ki, Nazim Hikməti çağırsın, onunla görüşmək istəyir.
Nazimi çağırırlar. Otağa daxil olur. Aralarında qısa söhbət olur, amma nazirliyin əməkdaşı şairə oturmağı təklif etmir. Söhbətdən sonra:
-Gedə bilərsiniz - deyir.
Nazim Hikmət qapıdan çıxarkən geri dönür və müfəttişdən soruşur:
- Ömər Xəyyamı tanıyırsınız?
- Əlbəttə, onu tanımamaq olarmı?
- Bəs Ömər Xəyyamın dövründə padşah kim olub, deyə bilərsiniz?
Müfəttiş bu gözlənilməz sualdan təəccüblənir və cavab verə bilmir.
Nazim Hikmət deyir:
- Görürsünüz, sənətkarı xatırladınız, amma padşahı xatırlamadınız. Vaxt gələcək, nə ədliyyə nazirini xatırlayacaqlar, nə də sizi.
Sənətkarlarımızı yaşatmaq üçün, onların rifahını, sosyal durumunu yaxşılaşdırmaq üçün daha da böyük sənət xariqələri yaratmaları üçün gərək sənətkara dəyər verilsin. Yaşadaq, bu müqəddəs insanları yaşadaq ki, tarixin səhifəsində həmişə millət olaraq izimiz qalsın.