Şəhid Əhmədov Mirmöhsüm Mirdaməd oğlu 21 yanvar 2002-ci ildə Neftçala rayonuda anadan olmuşdur. Orta təhsilini Neftçala rayonu Elton Həbibov adına 4 saylı tam orta məktəbində almışdır. Daha sonra Bakı Biznes və Kooperasiya kollecində təhsilini davam etdirmişdir.
Mirmöhsüm Əhmədov 13 iyul 2020-ci ildə Neftçala Rayon Hərbi Komissarlığından həqiqi hərbi xidmətə yollanmışdır. 2020-ci il sentyabrın 27-də Azərbaycan Silahlı Qüvvələri tərəfindən ermənistanın işğalı altında olan ərazilərin azad edilməsi və Azərbaycanın ərazi bütövlüyünün bərpa olunması üçün başlanan Vətən müharibəsi zamanı ilk gündən döyüşlərə qatılıb. Mirmöhsüm Əhmədov Füzuli, Xocavənd və Qubadlı istiqamətində gedən döyüşlərdə şücaət göstərmiş, öz yaralı döyüş yoldaşını çiyinləri üzərində ərazidən uzaqlaşdıran zaman ermənilər tərəfindən snayper vasitəsilə vurularaq Qubadlı rayonu uğrunda gedən döyüşlərdə qəhərmancasına şəhid olmuşdur. Şəhid Mirmöhsüm Əhmədov 28 oktyabr 2020-ci il tarixində Neftçala rayonu, Mərkəzi qəbirstanlığında dəfn edilmişdir.
Azərbaycan torpağı igidlərin qanı ilə suvarılıb, hər qarışı müqəddəsdir. Vətən torpağının azadlığı, millətin şərəfi uğrunda canını fəda edən hər bir şəhidin hekayəsi gələcək nəsillərə əmanətdir. Bu əmanətin qəhrəmanlarından biri də Mirmöhsüm Əhmədovdur. Gənc yaşına baxmayaraq, qəlbində böyük vətən sevgisi, ruhunda sarsılmaz iradə daşıyan bu igid, Qarabağ uğrunda gedən döyüşlərdə ölümsüzlük zirvəsinə ucaldı. Onun həyatı, mübarizəsi və şəhidlik zirvəsinə gedən yolu bizə vətənpərvərlik dərsi verir.
Dostluq sadəcə iki insanın münasibəti deyil, bu, ürəklərin və ideyaların birləşdiyi müqəddəs bir bağdır. Mirmöhsüm Əhmədov üçün dostluq adi bir münasibətdən daha uca, daha əziz bir anlayış idi. Döyüş meydanında o, sadəcə vətənə borcunu ödəmədi, həm də öz dostlarına dayaq olurdu. Həmin gün o, təkcə düşmənə qarşı yox, həm də dostunun həyatı uğrunda mübarizə aparırdı. O, dostunun həyatını qurtarmaq üçün öz canını fəda edərək ən böyük fədakarlığı etdi.
Bu, yalnız dostluğun deyil, insanlığın zirvəsində dayanmağın nümunəsidir. Mirmöhsümün bu qəhrəmanlığı sübut edir ki, həqiqi dostlar öz həyatını belə paylaşmaqdan çəkinməzlər. Onun göstərdiyi bu fədakarlıq sonsuza qədər həm vətənini, həm də dostluq anlarını yazıldığı ən parlaq səhifələrdən biri kimi qalacaq.
Anası Arzu Əliyeva:
Mirmöhsümdən sonra ruhum sanki bir ovuc külə çevrildi, küləklər onu hər yana sovurdu... Yaşayıram, yoxsa artıq yaşamıram, bunu uzun müddət anlaya bilmədim. Hər nəfəsimdə bir həsrət, hər addımımda bir boşluq hiss etdim... Sonra dərk etdim ki, mən indi iki övladım üçün həm bu dünyanın, həm də o dünyanın sakiniyəm. Yaşayıram, amma sanki ölmüşəm...
Oğlumun dırnağına bir daş dəysə, ürəyimdən qopmuş parça kimi hiss edirdim. Amma indi onun sinəsinə qoyulmuş soyuq qara mərməri hər gün silib təmizlədikcə, o daşı güllərlə bəzədikcə, həyatın mənə bəxş etdiyi ən ağır yükü dərk edirəm. Ən ağır həqiqəti anladım: bir ana üçün övlad itkisi dünyada yaşana biləcək ən böyük dərddir. Bu ağrının, bu boşluğun, bu uçurumun dərinliyini heç bir sözlə ifadə etmək mümkün deyil..."
Oğlum Mirmöhsüm 13 iyul 2020-ci ildə hərbi xidmətə çağırıldı. Ağcabədiyə apardılar. Orada 40 gün qaldı. Tez-tez danışırdıq. Hər şeyin yaxşı olduğunu deyirdi. Demək olar ki, hər gün səsini eşidirdim. Bəzən də görüntülü danışırdıq. 15 sentyabrda zəng etdi: “Mama, məni Füzuliyə aparırlar,” - dedi. 21 sentyabrda, nəhayət, onu görməyə getdik. Çox çətinliklə də olsa görüşə icazə aldıq. Tay demə bu son görüşümüz imiş...
Sonuncu dəfə qucaqladım oğlumu... Sonuncu dəfə onun üzünə baxdım... O gün möhkəm yağış yağırdı. Sanki göy üzünün özü fəryad edirdi, buludlar ağlayırdı...
Mirmöhsüm mənə döyüşdə olduğunu heç vaxt hiss etdirməmişdi. Hətta bir dəfə mən hansısa rayonun azad edildiyini deyəndə, o mənə dedi: “Komandirimə deyirik ki, bizi də irəli aparsınlar. Biz döyüşə bir nəfər kimi hazırıq!” Mən də ona dedim: “Mama qurban, sən hələ 3 ayın əsgərisən, yəqin ona görə səni aparmırlar.” Amma heç ağlıma gəlməzdi ki...
Dayısı ilə danışanda ona deyib ki, müharibədədir. Qardaşım evdə deyəndə kiçik oğlum eşidib mənə dedi: “Ana, qardaşım müharibədədir.” Sanki dünyam başıma fırlandı. İlk dəfə idi ki, oğlum mənə yalan danışmışdı... “Mama, sənin canın üçün, mən müharibədə deyiləm...” Vətəni anasından üstün tutdu... Buna görə də oğlumla fəxr edirəm!
Oktyabrın 26-sı sonuncu dəfə danışdıq. Gülə-gülə, yüksək əhval-ruhiyyə ilə danışdı. Hər şeyin yolunda olduğunu dəfələrlə vurğuladı. Səsində qorxu, təşviş, ya da həyəcan yox idi. Sanki, qızğın, dəhşətli döyüşlərdə iştirak etməmişdi... 27 oktyabrda hamı bilirmiş... Mən bilmirdim. 28 oktyabr səhər oğlumun şəhid olduğunu öyrəndim. (ağlayır)
Şəhadətinin ikinci gecəsi həyətdə idim. Birdən onun qoxusunu hiss etdim. Sanki onu qucaqlamışdım, bir anlıq onun nəfəsini duydum... Elə bil “Mama, mən buradayam” dedi. Hiss etdim ki, hər zaman yanımda olacaq...
Bəli, bir ana olaraq fəxr edirəm! Oğlum həm mənim, həm də Vətənin qəhrəmanıdır!
Dayısı Rauf Əliyev:
Müharibədə olduğunu yalnız mən bilirdim... Biz dayı-bacıoğludan çox, yaxın dost, qardaş, sirdaş idik. Mirmöhsüm 6 yaşından əlimdə böyümüşdü, sanki öz balam kimi idi. Həyatımızı paylaşmış, xəyallarımızı bölüşmüşdük. Amma müharibə... Müharibə getdikcə daha da ağırlaşırdı. Şəhid xəbərləri rayona dalbadal gəlirdi. Hər gələn xəbər mənim ürəyimə bir od salırdı, çünki bu sirr məni boğurdu. O isə hər dəfə bircə şeyi deyirdi: "Anam bilməsin!"
Nə qədər dözməyə çalışsam da, bir gün bu sirri saxlaya bilmədim. Evdə hər şeyi açıb dedim. Qardaşı təsadüfən eşitdi. Ürəyimdə qorxu, dilimdə dua vardı – Mirmöhsüm salamat qayıtsın deyə. Amma bilirsiniz, sanki şəhadət ona əvvəlcədən müjdələnmişdi. Bir dəfə mənə dedi: "Mənə bir şey olsa, ailəm sənə əmanətdir..." Bu sözlərin ağırlığını indi daha yaxşı hiss edirəm.
Ona hər zaman tapşırırdım: "Ehtiyatlı ol!" Amma düşünməzdim ki, körpəlikdən əlimdə böyüyən, hər xasiyyətinə bələd olduğum bu uşaq, belə böyük bir qəhrəmanlığa imza atacaq. Danışmaq o qədər çətindir ki...
Şəhadət xəbərini aldığımız günü olduğu kimi xatırlayıram. O gün elə bil ki, zaman dayandı. Hər anı ürəyimə dağ kimi çökdü. O günün acısını unutmaq mümkün deyil, heç zaman unutmayacağam. Mirmöhsüm artıq bizimlə deyil, amma qəlbimizdə, xatirələrimizdə yaşayır. Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət etsin. Məkanları cənnət olsun. Amin.
İbtidai sinif müəllimi:
İbtidai sinif müəllimləri məni yaxşı anlayar... Şagirdlərimizi öz övladımız kimi sevər, əzizləyər, hər zaman onların yaxşılığını düşünərik. Çünki günümüzün yarısı onlarla keçir. Onlarla həm öyrənir, həm də öyrədirik. Mirmöhsümüdə öz övladım kimi görürdüm. O, hər zaman kollektiv şəkillərdə mənim yanıma gələr, mənimlə durardı. Gözlərində həmişə məğrur, gələcək vəd edən bir baxış olurdu. Səliqəsi, tərbiyəsi, üslubu ilə sinif yoldaşlarından fərqlənirdi, öz nuruyla parlayırdı.
Şəhid xəbərini 27 oktyabr gecəsi aldım. Elə həmin gecə köhnə şəkillərinə baxmağa başladım. Baxdıqca ürəyim qopdu, gözlərim doldu. Sanki onun yoxluğu hər şəkildən üzümə vururdu. Amma bir tərəfdən də o məğrur baxışları yenə məni təsəlli edirdi.
Hələ də inanmaq çox çətindir... Onun yoxluğunu qəbul etmək ürəyimi parçalasa da, bilirəm ki, o, həmişə qəlbimizdə yaşayacaq. Mirmöhsümü heç vaxt unutmayacam.
Xalası:
Mən heç vaxt oğul anası olmamışam. Amma Mirmöhsümü öz oğlum kimi sevmişəm. Onun yeri ailəmizdə həmişə tamam ayrı idi. Çox tərbiyəli, sakit, mehriban bir uşaq idi. Hər birimiz ona böyük hörmət bəsləyirdik, çünki o, bu hörmətə layiq idi. Mirmöhsüm Seyid idi, ona görə də hər zaman onun cəddini çağırar, and yerimiz edərdik. İndi isə bir vaxtlar and yerimiz olan Mirmöhsüm həm də bizim qibləgahımıza çevrilib...
Onu əsgər yola salanda mən də orada idim. Gülüşü hələ də qulaqlarımdadır. Elə gülə-gülə, məğrurcasına getdi. Tapşırırdım ki, çətin anlarda öz cəddini çağırsın. Bilirdim ki, onun cəddi həmişə ona dayaq olacaq.
İndi Mirmöhsüm yox, amma xatirələri hər an bizimlədir. Onun yoxluğu ürəyimizi parçalayır, amma qəlbimizdə əbədi yaşayacaq. O, bizim evimizin, ailəmizin nuruna çevrilib. Onun adı çəkiləndə həm qürur, həm də hüzn hiss edirəm. Məkanı cənnət olsun, ruhu daim rahatlıq tapsın.
Mirmöhsüm Əhmədov 13 iyul 2020-ci ildə Neftçala Rayon Hərbi Komissarlığından həqiqi hərbi xidmətə yollanmışdır. 2020-ci il sentyabrın 27-də Azərbaycan Silahlı Qüvvələri tərəfindən ermənistanın işğalı altında olan ərazilərin azad edilməsi və Azərbaycanın ərazi bütövlüyünün bərpa olunması üçün başlanan Vətən müharibəsi zamanı ilk gündən döyüşlərə qatılıb. Mirmöhsüm Əhmədov Füzuli, Xocavənd və Qubadlı istiqamətində gedən döyüşlərdə şücaət göstərmiş, öz yaralı döyüş yoldaşını çiyinləri üzərində ərazidən uzaqlaşdıran zaman ermənilər tərəfindən snayper vasitəsilə vurularaq Qubadlı rayonu uğrunda gedən döyüşlərdə qəhərmancasına şəhid olmuşdur. Şəhid Mirmöhsüm Əhmədov 28 oktyabr 2020-ci il tarixində Neftçala rayonu, Mərkəzi qəbirstanlığında dəfn edilmişdir.
Azərbaycan torpağı igidlərin qanı ilə suvarılıb, hər qarışı müqəddəsdir. Vətən torpağının azadlığı, millətin şərəfi uğrunda canını fəda edən hər bir şəhidin hekayəsi gələcək nəsillərə əmanətdir. Bu əmanətin qəhrəmanlarından biri də Mirmöhsüm Əhmədovdur. Gənc yaşına baxmayaraq, qəlbində böyük vətən sevgisi, ruhunda sarsılmaz iradə daşıyan bu igid, Qarabağ uğrunda gedən döyüşlərdə ölümsüzlük zirvəsinə ucaldı. Onun həyatı, mübarizəsi və şəhidlik zirvəsinə gedən yolu bizə vətənpərvərlik dərsi verir.
Dostluq sadəcə iki insanın münasibəti deyil, bu, ürəklərin və ideyaların birləşdiyi müqəddəs bir bağdır. Mirmöhsüm Əhmədov üçün dostluq adi bir münasibətdən daha uca, daha əziz bir anlayış idi. Döyüş meydanında o, sadəcə vətənə borcunu ödəmədi, həm də öz dostlarına dayaq olurdu. Həmin gün o, təkcə düşmənə qarşı yox, həm də dostunun həyatı uğrunda mübarizə aparırdı. O, dostunun həyatını qurtarmaq üçün öz canını fəda edərək ən böyük fədakarlığı etdi.
Bu, yalnız dostluğun deyil, insanlığın zirvəsində dayanmağın nümunəsidir. Mirmöhsümün bu qəhrəmanlığı sübut edir ki, həqiqi dostlar öz həyatını belə paylaşmaqdan çəkinməzlər. Onun göstərdiyi bu fədakarlıq sonsuza qədər həm vətənini, həm də dostluq anlarını yazıldığı ən parlaq səhifələrdən biri kimi qalacaq.
Anası Arzu Əliyeva:
Mirmöhsümdən sonra ruhum sanki bir ovuc külə çevrildi, küləklər onu hər yana sovurdu... Yaşayıram, yoxsa artıq yaşamıram, bunu uzun müddət anlaya bilmədim. Hər nəfəsimdə bir həsrət, hər addımımda bir boşluq hiss etdim... Sonra dərk etdim ki, mən indi iki övladım üçün həm bu dünyanın, həm də o dünyanın sakiniyəm. Yaşayıram, amma sanki ölmüşəm...
Oğlumun dırnağına bir daş dəysə, ürəyimdən qopmuş parça kimi hiss edirdim. Amma indi onun sinəsinə qoyulmuş soyuq qara mərməri hər gün silib təmizlədikcə, o daşı güllərlə bəzədikcə, həyatın mənə bəxş etdiyi ən ağır yükü dərk edirəm. Ən ağır həqiqəti anladım: bir ana üçün övlad itkisi dünyada yaşana biləcək ən böyük dərddir. Bu ağrının, bu boşluğun, bu uçurumun dərinliyini heç bir sözlə ifadə etmək mümkün deyil..."
Oğlum Mirmöhsüm 13 iyul 2020-ci ildə hərbi xidmətə çağırıldı. Ağcabədiyə apardılar. Orada 40 gün qaldı. Tez-tez danışırdıq. Hər şeyin yaxşı olduğunu deyirdi. Demək olar ki, hər gün səsini eşidirdim. Bəzən də görüntülü danışırdıq. 15 sentyabrda zəng etdi: “Mama, məni Füzuliyə aparırlar,” - dedi. 21 sentyabrda, nəhayət, onu görməyə getdik. Çox çətinliklə də olsa görüşə icazə aldıq. Tay demə bu son görüşümüz imiş...
Sonuncu dəfə qucaqladım oğlumu... Sonuncu dəfə onun üzünə baxdım... O gün möhkəm yağış yağırdı. Sanki göy üzünün özü fəryad edirdi, buludlar ağlayırdı...
Mirmöhsüm mənə döyüşdə olduğunu heç vaxt hiss etdirməmişdi. Hətta bir dəfə mən hansısa rayonun azad edildiyini deyəndə, o mənə dedi: “Komandirimə deyirik ki, bizi də irəli aparsınlar. Biz döyüşə bir nəfər kimi hazırıq!” Mən də ona dedim: “Mama qurban, sən hələ 3 ayın əsgərisən, yəqin ona görə səni aparmırlar.” Amma heç ağlıma gəlməzdi ki...
Dayısı ilə danışanda ona deyib ki, müharibədədir. Qardaşım evdə deyəndə kiçik oğlum eşidib mənə dedi: “Ana, qardaşım müharibədədir.” Sanki dünyam başıma fırlandı. İlk dəfə idi ki, oğlum mənə yalan danışmışdı... “Mama, sənin canın üçün, mən müharibədə deyiləm...” Vətəni anasından üstün tutdu... Buna görə də oğlumla fəxr edirəm!
Oktyabrın 26-sı sonuncu dəfə danışdıq. Gülə-gülə, yüksək əhval-ruhiyyə ilə danışdı. Hər şeyin yolunda olduğunu dəfələrlə vurğuladı. Səsində qorxu, təşviş, ya da həyəcan yox idi. Sanki, qızğın, dəhşətli döyüşlərdə iştirak etməmişdi... 27 oktyabrda hamı bilirmiş... Mən bilmirdim. 28 oktyabr səhər oğlumun şəhid olduğunu öyrəndim. (ağlayır)
Şəhadətinin ikinci gecəsi həyətdə idim. Birdən onun qoxusunu hiss etdim. Sanki onu qucaqlamışdım, bir anlıq onun nəfəsini duydum... Elə bil “Mama, mən buradayam” dedi. Hiss etdim ki, hər zaman yanımda olacaq...
Bəli, bir ana olaraq fəxr edirəm! Oğlum həm mənim, həm də Vətənin qəhrəmanıdır!
Dayısı Rauf Əliyev:
Müharibədə olduğunu yalnız mən bilirdim... Biz dayı-bacıoğludan çox, yaxın dost, qardaş, sirdaş idik. Mirmöhsüm 6 yaşından əlimdə böyümüşdü, sanki öz balam kimi idi. Həyatımızı paylaşmış, xəyallarımızı bölüşmüşdük. Amma müharibə... Müharibə getdikcə daha da ağırlaşırdı. Şəhid xəbərləri rayona dalbadal gəlirdi. Hər gələn xəbər mənim ürəyimə bir od salırdı, çünki bu sirr məni boğurdu. O isə hər dəfə bircə şeyi deyirdi: "Anam bilməsin!"
Nə qədər dözməyə çalışsam da, bir gün bu sirri saxlaya bilmədim. Evdə hər şeyi açıb dedim. Qardaşı təsadüfən eşitdi. Ürəyimdə qorxu, dilimdə dua vardı – Mirmöhsüm salamat qayıtsın deyə. Amma bilirsiniz, sanki şəhadət ona əvvəlcədən müjdələnmişdi. Bir dəfə mənə dedi: "Mənə bir şey olsa, ailəm sənə əmanətdir..." Bu sözlərin ağırlığını indi daha yaxşı hiss edirəm.
Ona hər zaman tapşırırdım: "Ehtiyatlı ol!" Amma düşünməzdim ki, körpəlikdən əlimdə böyüyən, hər xasiyyətinə bələd olduğum bu uşaq, belə böyük bir qəhrəmanlığa imza atacaq. Danışmaq o qədər çətindir ki...
Şəhadət xəbərini aldığımız günü olduğu kimi xatırlayıram. O gün elə bil ki, zaman dayandı. Hər anı ürəyimə dağ kimi çökdü. O günün acısını unutmaq mümkün deyil, heç zaman unutmayacağam. Mirmöhsüm artıq bizimlə deyil, amma qəlbimizdə, xatirələrimizdə yaşayır. Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət etsin. Məkanları cənnət olsun. Amin.
İbtidai sinif müəllimi:
İbtidai sinif müəllimləri məni yaxşı anlayar... Şagirdlərimizi öz övladımız kimi sevər, əzizləyər, hər zaman onların yaxşılığını düşünərik. Çünki günümüzün yarısı onlarla keçir. Onlarla həm öyrənir, həm də öyrədirik. Mirmöhsümüdə öz övladım kimi görürdüm. O, hər zaman kollektiv şəkillərdə mənim yanıma gələr, mənimlə durardı. Gözlərində həmişə məğrur, gələcək vəd edən bir baxış olurdu. Səliqəsi, tərbiyəsi, üslubu ilə sinif yoldaşlarından fərqlənirdi, öz nuruyla parlayırdı.
Şəhid xəbərini 27 oktyabr gecəsi aldım. Elə həmin gecə köhnə şəkillərinə baxmağa başladım. Baxdıqca ürəyim qopdu, gözlərim doldu. Sanki onun yoxluğu hər şəkildən üzümə vururdu. Amma bir tərəfdən də o məğrur baxışları yenə məni təsəlli edirdi.
Hələ də inanmaq çox çətindir... Onun yoxluğunu qəbul etmək ürəyimi parçalasa da, bilirəm ki, o, həmişə qəlbimizdə yaşayacaq. Mirmöhsümü heç vaxt unutmayacam.
Xalası:
Mən heç vaxt oğul anası olmamışam. Amma Mirmöhsümü öz oğlum kimi sevmişəm. Onun yeri ailəmizdə həmişə tamam ayrı idi. Çox tərbiyəli, sakit, mehriban bir uşaq idi. Hər birimiz ona böyük hörmət bəsləyirdik, çünki o, bu hörmətə layiq idi. Mirmöhsüm Seyid idi, ona görə də hər zaman onun cəddini çağırar, and yerimiz edərdik. İndi isə bir vaxtlar and yerimiz olan Mirmöhsüm həm də bizim qibləgahımıza çevrilib...
Onu əsgər yola salanda mən də orada idim. Gülüşü hələ də qulaqlarımdadır. Elə gülə-gülə, məğrurcasına getdi. Tapşırırdım ki, çətin anlarda öz cəddini çağırsın. Bilirdim ki, onun cəddi həmişə ona dayaq olacaq.
İndi Mirmöhsüm yox, amma xatirələri hər an bizimlədir. Onun yoxluğu ürəyimizi parçalayır, amma qəlbimizdə əbədi yaşayacaq. O, bizim evimizin, ailəmizin nuruna çevrilib. Onun adı çəkiləndə həm qürur, həm də hüzn hiss edirəm. Məkanı cənnət olsun, ruhu daim rahatlıq tapsın.
Sevinc Salehqızı
AYMEDİACOMPANY.AZ
AYMEDİACOMPANY.AZ
