Sevgi — insan ruhunun ən zərif, ən saf duyğusudur. Bəzən bir baxışda doğular, bir gülümsədə nəfəs alar və bir nəfərdə bütöv bir ömür tapar... Amma hər sevgi nağıllardakı kimi xoşbəxt sonla bitməz. Bəziləri tamamlanar, bəziləri isə... nakam qalar.

Nakam sevgi — bu, yarımçıq qalmış bir həyatdır. Qovuşmayan əllərin, deyilməyən sözlərin, çatılmayan arzuların adıdır. Sanki tale bir yerdə başlayan iki ürəyi ayrı cığırlara yönəldib. Amma ürəklər eyni ritmdə döyünməkdən əl çəkməyib...

Nakam məhəbbət gözləməkdir. Onun gəlməyəcəyini bilə-bilə qapıya baxmaqdır. Adının keçdiyi hər yerdə nəfəsin içində ilişib qalmasıdır. Gülümsədiyini görəndə içindən bir şeyin qopub düşməsidir. Özünü güclü göstərsən də, içindəki dağların lal fəryadıdır.

Bəzən bu məhəbbət o qədər dərin olur ki, insan düşünür: Kaş ayrılsaydı, kaş uzaq düşsəydi... amma başqasına aid olmasaydı... Çünki itkiyə yas tutmaq olar, amma başqa birinə aid olan sevgiyə — sükutla məhkum qalarsan. Səni ən çox ağrıdan da elə budur: Onun hələ yaşaması, amma sənə aid olmaması...

Nakam sevgi — göydə asılı qalmış bir dualar dəstəsidir. Oxunub bitməyən bir məktubun yarımçıq cümləsi, heç vaxt göndərilməyən mesajın silinmiş versiyasıdır. İnsanın içində gizlətdiyi sağalmayan bir yaradır. O yara qanamaz, amma heç də qaysaqlamaz...

Amma bütün bu ağrılara baxmayaraq, nakam məhəbbət həm də insana bir dərinlik verir. Bu sevgilər öyrədir — səbrin nə olduğunu, səssizliyin necə bağırdığını, bir baxışın nələri danışa bildiyini... Və ən əsası — sevginin qarşılıq deyil, qurban tələb etdiyini...

Belə bir məhəbbət sahibi sevməyi unutmur, sadəcə sevdiyi insanı başqasında görməyə məcbur qalır. Və bu, insanın öz qəlbinə tutduğu matəmdir.

Bəzən elə olur ki, bir ürək özü ilə yalnız sevgini deyil, həm də sükutu daşıyır. Elə bir sükut ki, onun adı çəkilmədən də yaşanır, onun yoxluğu danışılmadan da hiss olunur. Gələcəyi olmayan bu duyğu, bəzən bir məzar başında dayanan nəfəs kimi qalır — getməz, amma yaşamaqdan da əl çəkər... Təkliyə bürünmüş bir ürək, bəzən öz varlığını harada bitirəcəyini özü seçər — səssizcə, sədaqətlə, kölgə kimi...

Bəzən heç bir söz deyə bilməzsən. Sadəcə baxarsan... və susarsan. Elə bir sükutla ki, içində milyonlarla haray olar. Və bu sükut — sonsuz olar...

Sevinc Salehqızı
"AYMEDİACOMPANY.AZ" bölgə müxbiri