Elçin Əliyev 15 yanvar 1997-ci ildə Neftçala rayon Mikayıllı kəndində anadan olub. 3 bacının tək qardaşı olan Elçin, 1yaşında olarkən anası dünyasını dəyişib.
Atası Ələkbər Əliyev: “Oğlum Elçin haqqında keçmişdə danışmaq çox çətindir.O, hərkəsdən seçilirdi. İstər vətənpərvərliyi olsun, istər səliqəsi, davranışları, gülüşü ilə belə... Müharibə zamanı ona çağırış gəlməzdən əvvəl də hər zaman deyirdi ki, "Mən gedəcəm... Qarabağı mən alacam..." Çağırış gələndə evdə deyildi,işdə idi. Çox zəhmətkeş uşaq idi. Elə xəbər bilən kimi, gəldi. Səhəri günü də cəbhəyə getdi. Arzusu idi...çatdı... imkan olduqca bizimlə danışır, nigaran qalmağa qoymurdu.Vəziyyətin yaxşı olduğunu, irəli getdiklərini deyirdi. Müharibə başlamazdan əvvəl də deyirdi ki, "mən bu Vətən üçün əlimdən gələni edəcəyəm."
Sonuncu dəfə danışanda, 18 oktyabr 2020-ci il idi...sonra...Sonra Elçindən gələn zənglər kəsildi,səsinə həsrət qaldıq... Şəhid xəbəri gələndə kənddə məndən başqa hamı bilirmiş. Axşam saatlarında evin arxasında səslər eşitdim. Çölə çıxanda xeyli insan gördüm, kənd sakinləri idi. Üzlərinə baxanda məyusluq, kədər və qəribə hisslər oxumaq olurdu. Nə olduğunu soruşanda, icra nümayəndəsi gəldi...boğuq, kədərli, titrək səs ilə "Elçin komadadır..." dedi. O da, mən də lap gözəl bilirdik ki, yalan deyir. Şok vəziyyətində "yaralı olsa idi, məni xəstəxanaya çağırardılar... Oğlum Şəhid olub???" deyə sual verdim. Sanki nitqi qurudu, sözlər düyün-düyün olub boğazında qaldı... Başı ilə sualımı təsdiqlədi. O gündən sonra həyatım alt-üst oldu. Elçinsiz keçən ömrün mənim üçün heç bir mənası yoxdur. Sanki yaşayan ölüyəm... Bir valideyn üçün övladını qara torpağa verməkdən ağır faciə ola bilməz.... Allah bütün şəhidlərimizin məkanını uca, məqamını behişt etsin. Ailələrinə səbr, dözüm versin. Amin...
Anası Mətanət Əliyeva: “Elçin çox mehriban, hər kəsə ürək yandıran bir oğul idi. Heç zaman özünü düşünməzdi. Onun yoxluğu hələ də yandırır məni. Hansı ananı yandırmaz ki, övladını qara torpağa tapşırmaq? Heç zaman unutmayacam, qızğın döyüşlər gedən zaman belə məni düşünürdü... Həmin ərəfələrdə qolum sınmışdı... Atası ilə telefonda danışanda məni soruşdu ki, "ana necədir?", biz də ona "yaxşıyıq, bizi düşünüb fikrini yayındırma. Özündən müğayət ol" deyə tənbeh etdik. Dostluqda, yoldaşlıqda ona tay olmazdı. İnanıram ki, döyüş zamanı da özünü dostlarına qalxan edib. Qarabağdan hər söz düşəndə "ay ana, Qarabağı bax bu oğlan alacaq! Özüm alacam!!!"... Düzdür torpaq itkisi çox çətindir... Xalqımızın yaşadığı faciələr çox çətindi... Vətən dağından da ağır bir dərd vardısa, o da bala dağıdır...Allah bütün Şəhidlərimizə rəhmət etsin. Məkanları cənnət olsun...
Amin.”
Anası Mətanət Əliyevanın yazdığı şeir:
"Gözlərim yolda, qulağım səsdə,
Can verə bilmirəm, mən son nəfəsdə...
Şəklini qoysalar sinəmin üstə-
Ömürlük yuxuya gedərəm, Elçin.
Bir gün sən gəlməsən qəbrimin üstə
Od tutub yanacaq məzarım, Elçin.
Axı, sən evimizin tək çırağıydın,
İndi sönüb bu evin çırağı, Elçin
Sən oldun Azərbaycan işığı, Elçin.
Bacısı Xanım: “Elçinlə mən tamam fərqli olmuşuq. O, mənim sirdaşım idi. Onsuz yaşamaq çox çətindir. Ömrümün bəzəyi idi, desəm yeridir. Onsuz heç bir yemək dadlı olmur, heç bir musiqi zövq vermir, heç bir gülüş ürəkdən gəlmir. Bir bacı olaraq bunu deməyim bəlkə də düz deyil , amma mən qardaşımı itirdikdən sonra yaşamadım, sadəcə nəfəs aldım. Elçin haqqında cümlələri keçmişdə quranda sanki dünya başıma yıxılır… Mənə çox ağırdı...
Həmişə söhbət edəndə deyərdi ki, "Xanım, biz səninlə bacı-qardaş deyilik. sən elə mənə qardaşsan." Doğurdan da elə idi... Biz iki qardaş kimi böyümüşük. Anam rəhmətə gedəndən sonra Elçinə 4 yaşınadək xalam baxmışdı... O körpə olanda anamızı itirmişdik...Hər birimizin, hər kəsin sevimlisi idi...Vətənsevər, xoşsima biri idi. Onu müharibəyə yola salmağımız hələ də yadımdadır... Birlikdə getdik Neftçala rayon Hərbi Komissarlığa. Maşında olanda əllərimi ovucuna aldı, mən də başımı çiyninə qoydum. Sanki elə vidalaşdı mənimlə... O günləri unutmaq qeyri-mümkündür. Elçin şəhid olan gündən bəri gözlərim onun yolunu gözləyir... Allahdan arzumdur ki, qardaşımın ruhu şad, məqamı uca ,məkanı cənnət olsun. Bir bacı üçün ən böyük faciə qardaşını son mənzilə yola salmaqdır. Biz də daxil olmaqla Allah bütün şəhid ailələrinə səbr versin, Amin.”
Döyüş yoldaşı Səmədzadə Eldəniz: “Elçin çox cəsur biri idi. Mərd idi... Biz onunla Ağcəbədi rayon n saylı hərbi hissədə tanış olmuşuq. 3 gün orda-Ağcəbədidə olmuşuq. Sonra bizi iləriyə- Cəbrayıla apardılar. 20 gün orada vuruşduq. 20 günlük döyüşdən alnı açıq, üzü ağ çıxdıq. Sonra Qubadlıya getdik. Düşmən artilleriya qurğularından istifadə edirdi. Dəhşətli dərəcədə ağır döyüşlər gedirdi, sanki havada barıt qoxusu yox, şəhadət qoxusu var idi... Bir qayanın arxasına sığındıq. Düşmən aman vermirdi ki, iləri gedək. Qardaşım Elçin bildirdi ki, bir müddət burada gözləyək, sonra irəliləyərik...Çox keçmədi ki, yenidən artilleriya qurğuları ilə atəşə tutulduq... Elçin bizdən 100 metr sola düşdü. Onun yanında Vəliyev Məhəmməd adında bir döyüş yolaşımız var idi. Məhəmməd xəsarət almışdı. Ağzından qan gəlirdi... Amma Elçin çoxsaylı qəlpə yarası almışdı, vəziyyəti çox ağır idi. Şəhid olarkən sonuncu sözü "Allahu Əkbər" oldu... Düşmənin məğlub olduğunu öz gözləri ilə görmək isdəyirdi. Çox heyif ki, qismət olmadı... Elə oğul böyüdüb, yetişdirmək çox çətin işdir. Hələ itirməyi demirəm... Allah ailəsinə səbr versin. Amin.”
Atası Ələkbər Əliyev: “Oğlum Elçin haqqında keçmişdə danışmaq çox çətindir.O, hərkəsdən seçilirdi. İstər vətənpərvərliyi olsun, istər səliqəsi, davranışları, gülüşü ilə belə... Müharibə zamanı ona çağırış gəlməzdən əvvəl də hər zaman deyirdi ki, "Mən gedəcəm... Qarabağı mən alacam..." Çağırış gələndə evdə deyildi,işdə idi. Çox zəhmətkeş uşaq idi. Elə xəbər bilən kimi, gəldi. Səhəri günü də cəbhəyə getdi. Arzusu idi...çatdı... imkan olduqca bizimlə danışır, nigaran qalmağa qoymurdu.Vəziyyətin yaxşı olduğunu, irəli getdiklərini deyirdi. Müharibə başlamazdan əvvəl də deyirdi ki, "mən bu Vətən üçün əlimdən gələni edəcəyəm."
Sonuncu dəfə danışanda, 18 oktyabr 2020-ci il idi...sonra...Sonra Elçindən gələn zənglər kəsildi,səsinə həsrət qaldıq... Şəhid xəbəri gələndə kənddə məndən başqa hamı bilirmiş. Axşam saatlarında evin arxasında səslər eşitdim. Çölə çıxanda xeyli insan gördüm, kənd sakinləri idi. Üzlərinə baxanda məyusluq, kədər və qəribə hisslər oxumaq olurdu. Nə olduğunu soruşanda, icra nümayəndəsi gəldi...boğuq, kədərli, titrək səs ilə "Elçin komadadır..." dedi. O da, mən də lap gözəl bilirdik ki, yalan deyir. Şok vəziyyətində "yaralı olsa idi, məni xəstəxanaya çağırardılar... Oğlum Şəhid olub???" deyə sual verdim. Sanki nitqi qurudu, sözlər düyün-düyün olub boğazında qaldı... Başı ilə sualımı təsdiqlədi. O gündən sonra həyatım alt-üst oldu. Elçinsiz keçən ömrün mənim üçün heç bir mənası yoxdur. Sanki yaşayan ölüyəm... Bir valideyn üçün övladını qara torpağa verməkdən ağır faciə ola bilməz.... Allah bütün şəhidlərimizin məkanını uca, məqamını behişt etsin. Ailələrinə səbr, dözüm versin. Amin...
Anası Mətanət Əliyeva: “Elçin çox mehriban, hər kəsə ürək yandıran bir oğul idi. Heç zaman özünü düşünməzdi. Onun yoxluğu hələ də yandırır məni. Hansı ananı yandırmaz ki, övladını qara torpağa tapşırmaq? Heç zaman unutmayacam, qızğın döyüşlər gedən zaman belə məni düşünürdü... Həmin ərəfələrdə qolum sınmışdı... Atası ilə telefonda danışanda məni soruşdu ki, "ana necədir?", biz də ona "yaxşıyıq, bizi düşünüb fikrini yayındırma. Özündən müğayət ol" deyə tənbeh etdik. Dostluqda, yoldaşlıqda ona tay olmazdı. İnanıram ki, döyüş zamanı da özünü dostlarına qalxan edib. Qarabağdan hər söz düşəndə "ay ana, Qarabağı bax bu oğlan alacaq! Özüm alacam!!!"... Düzdür torpaq itkisi çox çətindir... Xalqımızın yaşadığı faciələr çox çətindi... Vətən dağından da ağır bir dərd vardısa, o da bala dağıdır...Allah bütün Şəhidlərimizə rəhmət etsin. Məkanları cənnət olsun...
Amin.”
Anası Mətanət Əliyevanın yazdığı şeir:
"Gözlərim yolda, qulağım səsdə,
Can verə bilmirəm, mən son nəfəsdə...
Şəklini qoysalar sinəmin üstə-
Ömürlük yuxuya gedərəm, Elçin.
Bir gün sən gəlməsən qəbrimin üstə
Od tutub yanacaq məzarım, Elçin.
Axı, sən evimizin tək çırağıydın,
İndi sönüb bu evin çırağı, Elçin
Sən oldun Azərbaycan işığı, Elçin.
Bacısı Xanım: “Elçinlə mən tamam fərqli olmuşuq. O, mənim sirdaşım idi. Onsuz yaşamaq çox çətindir. Ömrümün bəzəyi idi, desəm yeridir. Onsuz heç bir yemək dadlı olmur, heç bir musiqi zövq vermir, heç bir gülüş ürəkdən gəlmir. Bir bacı olaraq bunu deməyim bəlkə də düz deyil , amma mən qardaşımı itirdikdən sonra yaşamadım, sadəcə nəfəs aldım. Elçin haqqında cümlələri keçmişdə quranda sanki dünya başıma yıxılır… Mənə çox ağırdı...
Həmişə söhbət edəndə deyərdi ki, "Xanım, biz səninlə bacı-qardaş deyilik. sən elə mənə qardaşsan." Doğurdan da elə idi... Biz iki qardaş kimi böyümüşük. Anam rəhmətə gedəndən sonra Elçinə 4 yaşınadək xalam baxmışdı... O körpə olanda anamızı itirmişdik...Hər birimizin, hər kəsin sevimlisi idi...Vətənsevər, xoşsima biri idi. Onu müharibəyə yola salmağımız hələ də yadımdadır... Birlikdə getdik Neftçala rayon Hərbi Komissarlığa. Maşında olanda əllərimi ovucuna aldı, mən də başımı çiyninə qoydum. Sanki elə vidalaşdı mənimlə... O günləri unutmaq qeyri-mümkündür. Elçin şəhid olan gündən bəri gözlərim onun yolunu gözləyir... Allahdan arzumdur ki, qardaşımın ruhu şad, məqamı uca ,məkanı cənnət olsun. Bir bacı üçün ən böyük faciə qardaşını son mənzilə yola salmaqdır. Biz də daxil olmaqla Allah bütün şəhid ailələrinə səbr versin, Amin.”
Döyüş yoldaşı Səmədzadə Eldəniz: “Elçin çox cəsur biri idi. Mərd idi... Biz onunla Ağcəbədi rayon n saylı hərbi hissədə tanış olmuşuq. 3 gün orda-Ağcəbədidə olmuşuq. Sonra bizi iləriyə- Cəbrayıla apardılar. 20 gün orada vuruşduq. 20 günlük döyüşdən alnı açıq, üzü ağ çıxdıq. Sonra Qubadlıya getdik. Düşmən artilleriya qurğularından istifadə edirdi. Dəhşətli dərəcədə ağır döyüşlər gedirdi, sanki havada barıt qoxusu yox, şəhadət qoxusu var idi... Bir qayanın arxasına sığındıq. Düşmən aman vermirdi ki, iləri gedək. Qardaşım Elçin bildirdi ki, bir müddət burada gözləyək, sonra irəliləyərik...Çox keçmədi ki, yenidən artilleriya qurğuları ilə atəşə tutulduq... Elçin bizdən 100 metr sola düşdü. Onun yanında Vəliyev Məhəmməd adında bir döyüş yolaşımız var idi. Məhəmməd xəsarət almışdı. Ağzından qan gəlirdi... Amma Elçin çoxsaylı qəlpə yarası almışdı, vəziyyəti çox ağır idi. Şəhid olarkən sonuncu sözü "Allahu Əkbər" oldu... Düşmənin məğlub olduğunu öz gözləri ilə görmək isdəyirdi. Çox heyif ki, qismət olmadı... Elə oğul böyüdüb, yetişdirmək çox çətin işdir. Hələ itirməyi demirəm... Allah ailəsinə səbr versin. Amin.”
Sevinc Salehqızı
Aymediacompany.az
Aymediacompany.az
