İnsan ömründə heç unuda bilməyəcəyi günlər yaşayır. Könül istəyər ki, unuda bilmədiyi bütün günlər xoş xatirələrdən ibarət olsun. Amma heyif ki, bu belə deyil.
İnsan həyatında xoş günlər olduğu qədər ağrılı, acılı günlər də var. O günlər ki, illər keçsə belə yaddaşlarda indicə yaşanmış kimi qalar. Kədəri, hüzünü bir an belə azalmaz, hər saatın, hər dəqiqəsin, hər saniyyəsin, hər anın xatırlayarsan, amma sıra danışmağa gəldikdə beyin donar, sözlər boğazında düyün-düyün olar...
Bir Zabit ailəsi xəyal edin, ürəyi səksəkədə olan bir ana... O ana ki, qardaşını vətən uğrunda qurban verib. Bir ata xəyal edin.... Tovuz hadisələri zamanı ürəyində yaranan problemlərdən dolayı dərmanlardan aslı vəziyyətə düşüb. Bir bacı xəyal edin... Müharibə ürəyinə od salıb. Bir də qardaş xəyal edin... Qardaşı üçün gözünü qırpmadan ölümə gedər, lakin qardaşının üçrəngli bayrağa bükülmüş tabutunu daşıyan zaman qolları taqətdən düşər. Hə, indi də ailəsin xəyal etdiyiniz Zabitin özünü xəyal edək - Leytenant rütbəsində, hər kəsin hörmətini qazanan. Əsgərlərinin sevimlisi, mülkü əhalinin qəhrəmanı, öz vəsaiti ilə xidmətdə olduğu "N" saylı hərbi hissədə hamam, çardaq, hovuz tikdirən, öz əlləri ilə düzənlikdə tərəvəz bostanı salan, döyüş zamanı buşlatının arasında əsgərlərinə çimmək üçün qaynar su gətirən bir qəhrəman... Elə düşünürəm ki, təsəvvür etmək elə də çətin olmadı. Çünki bu real həyatda var olan bir ailədi... Şəhid Leytenant Xalid Orucovun ailəsidir. Yarım qalmış Orucovlar ailəsidir...
İndi sizə maraqlıdır ki, məqalənin adı niyə məhz "Zülmət gecənin zülmət səhəri"dir. Zülmət gecəni bəlkə haralardasa başa düşmək olar, bəs zülmət səhər ifadəsi nə dərəcədə doğrudur? Axı səhərlər günəş şəfəqləri ilə açılır, necə zülmət ola bilər? Mən, Şəhid Leytenant Orucov Xalidin bacısı Sevinc Salehqızı sizlərə bu məqalədə "Zülmət səhər" ifadəsini ətraflıca başa salacam...
Qızğın döyüşlər gedirdi. Əlbətdə ki, döyüşlərdə canlı heyyət, texnika və ən əsası qısas hissinə görə bizim, Azərbaycanın üstünlüyü daha çox idi, amma xeyli itkilərimiz vardı, necə deyərlər, “Müharibə qadınlara və kişilərə eyni dərəcədə təsir göstərir: sadəcə "kişilərin  qanını, qadınların isə göz yaşlarını axıdır…” Şəhid xəbərləri daha ilk dəqiqədən gəlməyə başlamışdı...
Xalid 2019- cu ildə Leytenant rütbəsinə laiq olduğu gündən Ağcəbədi rayon Minəxorlu kəndində olan "N" saylı hərbi hissədə "Mühəndis İstehkam bölüyü"nün bölük komandiri kimi fəaliyyət göstərirdi. Müharibə ilə əlaqədar irəli, dayım Kazım Əbülhəsənovun qanının axdığı torpaqlara - Füzuliyə getməli oldu. Xalid tez-tez əlaqə yaradar, "İrəli gedirik, irəli!!!" deyərək ruh yüksəkliyi yaratmağa çalışırdı. O, çox sevincli idi, sanki hiss etmişdi illərlə arzuladığı şəhadətə yüksələcəyini... Lakin biz: mən və ailəm, əsasən də anam Xaliddən fərqli olaraq, o qədər də sevincli deyildik. Müharibənin adı belə insanı kədərləndirməyə bəs edir.

O gün... 2020-ci il 12 oktyabr... Anam adəti üzrə şam süfrəsini saldı. Hər kəs iştahsızca masa arxasına əyləşdi. Mən və qardaşım isə masadan heçnə yemədən durduq və bir tinə çəkilib oturduq. Ailə yeməyi sonlandıqdan sonra isə anam və atam qonaq getməli oldu. Bir az sonra da qardaşım mənə heçnə demədən tələm-tələsik evdən çıxdı. Bir az keçmişdi ki, həyətimizdən səslər gəlməyə başladı, ilk öncə qonşu həyətdən gəldiyini düşündüm, sonra həyətə düşmək qərarına gəldim. Yavaşça qapıya yanaşdım, "Ay Xalid!!!" deyə səslər eşitdim və qapını açıb özümü həyətə atdım. Həyətimizdə minlərlə insan var idi. Onların arasından qardaşım məni görcək yanıma gəldi, udqunaraq "Qorxma! Xalid ..." dedi. Yalandan yaralıdır deyə bilmədi. Sanki təsəlli vermək üçün yox, təsəlli almaq üçün qardaşım məni bərk-bərk qucaqladı...
Atam və anamı qonaq gəlib yalanı ilə evə çağırdılar. Bəlkə də yalan deyildi, qardaşım Xalid 24 il yaşadığı ata yurduna qonaqtək gəlib gedəcəkdi...

3 il keçsə də anamın dizləri üstə çöküşünü hələ də xatırlayıram. O gecə qulağım anamın "Ay balaaaa" oxşamasından başqa bütün səslərə kar olmuşdu. Atam evimizə gələcəyi saniyəyədək ürəyinin tab gətirə bilməyəcəyini, ata əvəzimi itirmişkən atamı da itirəcəyimi düşünürdüm... Lakin Saleh Orucov, bizlərdən fərqli olaraq əsl bir Orucov kimi yanaşdı bu faciəyə. Gözləri qan yaşının içində bir yerlərdən tutunaraq dik durub "Şəhadətin mübarək, oğlum!" dedi və yanıma gələrək "ağlama qızım, ağlama..." deyib məni sakitləşdirməyə çalışdı...
Hər kəs bir tinə sıxılmış ağlayırdı. "Qara xəbər tez yayılar" misalı, zənglərin ardı arası kəsilmir, xəbəri eşidən hər kəs dəqiqləşdirməyə çalışırdı. Amma şəhadətə də qara xəbər demək olarmı??
O gecə yerə göyə sığmırdım. Ulduzlar qardaşımın ala gözləritək parıltısın itirmiş, hava isə onun bədənitək buz kəsmişdi. Qardaş dağı nə yaman imiş. Nə təsəllisi var, nə də tərifi...

Zülmətdən zülmət olan o 13 oktyabr, səhəri günəş şəfəqləri ilə deyil, anamın oxşamaları, fəryadları ilə açıldı... Qardaşım Samid ilə mən qolu qanadı qırılmış bir şəkildə bayraq sancılmış darvazaya dayanaraq, arxa dayağımızın - böyük qardaşımızın yolunu gözləyirdik...
Xalid hər zaman mənə dik durmağı öyrədirdi, amma çox heyif ki, yeniyetmə çağlarımda mənə çox böyük bir zərbə vurdu... Küçədən insanlar axın-axın həyətimizə doğru irəliləməyə başladı, ambulans səsi eşidildi. Həyətimizdə elə bir vay düşdü ki, sözlərlə ifadə etmək mümkün deyil. Bəzən susqunluq özü çox gözəl anladır hər şeyi...
Güman edirəm ki, siz artıq "Zülmət gecənin zülmət səhəri" ifadəsinə biganə yanaşmayacaqsınız. Unutmayın, ana ağısı ilə açılan heç bir səhərdə günəş şəfəqləri ətrafı işıqlandırmır...