Biz musiqi diktaturası yarada bilmərik, hərkəs öz sevdiyi musiqiyə qulaq asmalıdır. Ancaq hansı musiqinin keyfiyyətli olmasını təbliğ edib etməməksə və yaxud, bu işə təmbəl yanaşmaq artıq bizim cəmiyyət olaraq günahımızdır və biz bayağı musiqi qarşısında əsl sənətin və sənətkarın itib getməsinə zəmin yaradırıq. Dünyanın hər yerində küçə musiqisi var və onlar küçədən efir teleməkanına o vaxt çıxa biliblərki, istedad və talantları üstünlük təşkil edib, yaxud da kiçik bir şans təkan verib. Bizdə isə tamamilə musiqidən uzaq adamların populyar olması artıq dəb halına gəlib. Günahkar kimdir?! Bunu axtarmaq və müzakirə etmək də istəmir insan, sadəcə televiziyalara bu işdə böyük yük düşür. Televiziyalar təbii olaraq sivilizasiya və inkişafda olan dünyanın surətindən geri qala bilməmək üçün reytinqə daha çox üstünlük verir. Ancaq reytinqdən də əlavə biraz sənətə də, sənətkara da gərək dəstək olsunlar. Bu ayrıseçkilik olur, bəzən bayağı musiqilər təbliğ olunur, yaxşı sənət və sənətkar isə qalır kölgədə. Televiziyaya peşəkar mədəniyyət insanlarının bu yerdə dəvət olunması qaçınılmaz şərtdir. Tamaşaçı seçim şansını, keyfiyyətli musiqi ilə bayağı musiqini ayırd edəcək formaya gələnə qədər maarifləndirici tədbirlər görülməlidir. Hansı ki, bunu mütəxxəssislərə tapşırmaq, bu sahədə tənqidçilərin televiziya məkanlarına dəvətləri təmin olunmalıdır. Cəmiyyət olaraq elə formalaşmışıq ki, bəzən insanlarımız televiziyalarımızı haqlı olaraq nümunə götürür, ancaq bu dəmdə bayağı musiqilərin efir teleməkanında meydan sulaması, ayaq tutub yeriməsi onsuz da Azərbaycan dinləyicisində nazilmiş sənət iplərini, xalqın milli dəyərlərini, musiqi zövqünu daha da incəldib qırılma nöqtəsinə gətirib çıxarır. Milli mədəni dəyərləri qorumaq, mədəniyyəti yaşatmaq bir xalqın elə özünü, özəyini yaşatmaqdır. Tamaşaçı bəzən elə düşünür ki, bir ifaçı və ya instrumentalist televiziya məkanına çıxırsa, deməli bu yaxşı musiqiçi, mədəniyyət adamıdır. Unutmaq lazım deyil ki, populyar olmaq hələ sənətkar olmaq demək deyil. Bəs nə etməli?! Çıxış nədədir?! Bəzən televiziyada çalışan dostlarımızla həmsöhbət olanda sənətçilərimizin çoxunun efirə dəvət olunanda gəlməməsindən başqa, qonaqların onların səviyyəsinə uyğun olmadıqları üçün efirə gəlməkdən imtina etdiklərini söyləyirlər. Boşluq olmaması üçün meydan onsuz da daş atanda dəyəcək qədər çox olan bayağı ifaçılara qalır. Bəzən də yaxşı ifaçılar bu və ya digər vasitələrlə çalışsalar da, efirə hər hansı bir kanal tapıb çıxa bilmirlər. Necə deyərlər, hələ papaq altda yatan çox sənətkarlar var bu məmləkətdə.
Bu yerdə gənclik, cəmiyyətin aktiv, axınıidarəedici hissəsinin musiqi zövqünü sorğulayanda məyus edici bir mənzərə çıxır qarşımıza. Axı sosyal platformalarda baxış sayını əsasən təyin edən gənclik niyə bu qədər bayağılığa meyillidir?! Dırnaqarası ifaçıların sosyal platformalarda milyonlarla baxış sayı, əsl sənətkarların 300-500 baxış sayı, sənətə, musiqiyə laqeyid münasibət prinsip etibarı ilə sənətimizin, milli irsimizin gələcəyini təhlükə altına atır desək, yanılmarıq. Həyəcan təbili çalmağın vaxtı çoxdanmı keçib?! Daha cəmiyyət olaraq, hələ zövq olaraq müstəqillik dövründən bu yana tam formalaşmamağımızın səbəbidirmi?! Qaranlıq qalan suallar çoxdur. Musiqi sahəsinin tədqiqatçıları, səlahəyyətli şəxslərin bu ciddi problemin işıqlanmasına diqqət ayıracağına ümid edirik.

Fərid Əmiraslanov
2015 Respublika muğam musabiqəsinin diplomantı, Xanəndəlik üzrə musiqi müəllimi
"AYMEDİACOMPANY".az mədəniyyət şöbəsi, direktor