İnsanın içində elə hisslər var ki, onlar nə zamanla unudulur, nə də başqalarına danışılacaq qədər yüngül olur. Bəzən bir insanın qəlbi bütün bir dünyanı daşıyır – içində gizlətdiyi yaşanılmamış sevgilər, zamanında deyilməmiş sözlər, toxunulmamış əllər və heç yaşanmayan xoşbəxt sabahlar...
Həyat adlanan bu yol, hər zaman ədalətli davranmır. Sanki bəziləri üçün yaşamaq bir hüquq, digərləri üçün isə sadəcə dözmək məcburiyyətidir. Kənardan baxanda gülümsəyən insanlar görərik. Amma onların gözlərinin dərinliyində gizlənmiş qaranlıqları, gecələr ağrılı xatirələrlə dolu olan susqunluqları heç kəs anlamaz. Çünki insanın ən ağır acısı, heç yaşanmamış, amma yaşana biləcək qədər yaxın olan xoşbəxtliklərdir.
Ən böyük xəyal qırıqlığı, bir şeyi əldə edə biləcəyini hiss edib, onu əlinin içindən itirməkdir. Elə anlar olur ki, insan bir nəfəs qədər yaxın olan sevgini əbədi uzaqlıqda itirir. O zaman içində bir səs oyanır: “Kaş ki...” Kaş ki o an bir az daha çox cəsarətim olaydı... Kaş ki susmaq yerinə danışsaydım... Kaş ki gedən qalaydı...
Amma “kaş ki”lər nə keçmişi dəyişdirir, nə də yaraları sağaldır. Sadəcə insanın içini daha da dağlayır, ömrünə yüklər əlavə edir. İnsan belə yüklərlə susar, gülümsəyər, yaşayar... Amma heç kim bilməz ki, onun içində neçə bahar yarımçıq qalıb, neçə göz yaşı daxilə axıdılıb.
Bəzən bir yerdə səssizcə oturan insanın içində fırtınalar qopur. Hisslərini gizləmək üçün öyrəşmişik – çünki insanlar acını görmək istəmir, dinləmək istəmir, anlamır. Ona görə də bəzi ağrılar dilə gətirilmir, bəzi yaralar göstərilmir. Çünki onlar danışıldıqca sağalmır, əksinə qanayır.
İnsan yaşaya bilmədiyi hisslərin yükünü çiyinlərində daşıya-daşıya böyüyür. Və hər gecə – bəlkə bir yuxuda, bəlkə bir musiqidə, bəlkə bir səssiz xatirədə – o yaşanılmamış xoşbəxtliyin qapısını döyür. Amma o qapı çoxdan bağlanıb, o səs çoxdan susub...
Bu, bir çox insanın yaşadığı, amma dilləndirə bilmədiyi həqiqətdir. Hər kəsin ürəyində bir “keçmiş” var – bəzən sevinc dolu, çox vaxt isə yarımçıq. Və elə bu yarımçıq hisslər insanı formalaşdırır. Bizi bütöv edən də, bəzən elə yaşaya bilmədiklərimiz olur.
Sevinc Salehqızı
"AYMEDİACOMPANY.AZ" bölgə müxbiri
Həyat adlanan bu yol, hər zaman ədalətli davranmır. Sanki bəziləri üçün yaşamaq bir hüquq, digərləri üçün isə sadəcə dözmək məcburiyyətidir. Kənardan baxanda gülümsəyən insanlar görərik. Amma onların gözlərinin dərinliyində gizlənmiş qaranlıqları, gecələr ağrılı xatirələrlə dolu olan susqunluqları heç kəs anlamaz. Çünki insanın ən ağır acısı, heç yaşanmamış, amma yaşana biləcək qədər yaxın olan xoşbəxtliklərdir.
Ən böyük xəyal qırıqlığı, bir şeyi əldə edə biləcəyini hiss edib, onu əlinin içindən itirməkdir. Elə anlar olur ki, insan bir nəfəs qədər yaxın olan sevgini əbədi uzaqlıqda itirir. O zaman içində bir səs oyanır: “Kaş ki...” Kaş ki o an bir az daha çox cəsarətim olaydı... Kaş ki susmaq yerinə danışsaydım... Kaş ki gedən qalaydı...
Amma “kaş ki”lər nə keçmişi dəyişdirir, nə də yaraları sağaldır. Sadəcə insanın içini daha da dağlayır, ömrünə yüklər əlavə edir. İnsan belə yüklərlə susar, gülümsəyər, yaşayar... Amma heç kim bilməz ki, onun içində neçə bahar yarımçıq qalıb, neçə göz yaşı daxilə axıdılıb.
Bəzən bir yerdə səssizcə oturan insanın içində fırtınalar qopur. Hisslərini gizləmək üçün öyrəşmişik – çünki insanlar acını görmək istəmir, dinləmək istəmir, anlamır. Ona görə də bəzi ağrılar dilə gətirilmir, bəzi yaralar göstərilmir. Çünki onlar danışıldıqca sağalmır, əksinə qanayır.
İnsan yaşaya bilmədiyi hisslərin yükünü çiyinlərində daşıya-daşıya böyüyür. Və hər gecə – bəlkə bir yuxuda, bəlkə bir musiqidə, bəlkə bir səssiz xatirədə – o yaşanılmamış xoşbəxtliyin qapısını döyür. Amma o qapı çoxdan bağlanıb, o səs çoxdan susub...
Bu, bir çox insanın yaşadığı, amma dilləndirə bilmədiyi həqiqətdir. Hər kəsin ürəyində bir “keçmiş” var – bəzən sevinc dolu, çox vaxt isə yarımçıq. Və elə bu yarımçıq hisslər insanı formalaşdırır. Bizi bütöv edən də, bəzən elə yaşaya bilmədiklərimiz olur.
Sevinc Salehqızı
"AYMEDİACOMPANY.AZ" bölgə müxbiri
